Չհամագործակցությունը խաղաղ իշխանափոխության միակ գործիքն է: Դրա դրսևորումները բազում են՝ նրա ձեռքը չսեղմելուց, նրանից մրցանակներ չստանալուց մինչև նրա ղեկավարած համակարգի որոշումների չկատարում...

Երանի՜ նրանց, ովքեր Թրամպին պատկերացնում են կախարդական փայտիկը ձեռքին աշխարհի տիրակալ :

Բաքվի բռնապետի քարոզչամեքենան հիմա էլ ակտիվ թիրախավորել է մեր հրաձգարանները. փորձում են այդ հրաձգարանները տեղավորել ահաբեկչության փաթեթում։ Բաքվի բռնապետի այս քարոզչությանը ՀՀ-ն պարտավոր է շատ կոշտ արձագանքել, քանի որ ՀՀ-ին պաշտոնապես մեղադրում է վտանգավոր գործողության մեջ։ Ահաբեկչությունը ողջ աշխարհում շատ զգայական թեմա է, Բաքվի բռնապետն էլ հենց այդ թեման է միշտ առաջ տանում։

Հասկանալի է, որ միևնույն կողմնորոշումն ընտրած կամ անգամ հռչակած քաղաքական ուժերի և քաղաքական դեմքերի միջև իդեալական փոխըմբռնում ու համաձայնություն չի կարող լինել, բայց այն, ինչ արվում է մեր օրերում, ծայրահեղ անընդունելի է...

Անկեղծ ու հակաքաղաքական բան ասեմ: Ես վախենում եմ մեկ մտքից՝ որ սրանց տապալի ոչ թե քաղաքական ազգը իր գերակայություններով , որոնց շահառուն նաև սպառողական հասարակությունն է, այլ տապալի սպառողական հասարակությունը իր նեղ շահերով: Ես դրանից ուրախ չեմ: Այսօրվա սպառողական հասարակության մեջ քաղաքական ազգի գերակայության շատ քիչ էլեմենտ կա, ուստի չկա նաև առաջնայինի և երկրորդականի տարբերության գիտակցում:

Այդ տեղեկատվական կեղտաջրերի մեջ, սակայն, հատուկ նշանակություն ունեն Արցախի հարցով 30 տարվա բանակցությունների միտումնավոր ձևախեղման և ժողովրդին հիմարացնելու սին ջանքերը։ Առիթը Մեղրիի շուրջ «Ազատություն» ռադիոկայանի երեկվա ծավալուն ռեպորտաժն էր ԱՄՆ արխիվների մասնակի գաղտնազերծման հիման վրա։ Իրեն բնորոշ «ֆիրմեննիյ» ձեռագրով և ոճով Փաշինյանը հաջողացրեց կոնտեքստից յուրովի կտրել ֆիլմից երկու մեջբերում (ԱՄՆ բարձրաստիճան դիվանագետի և ԱԳ նախկին նախարար Օսկանյանի)՝ հիմնավորելու համար «Արցախը վաղուց էր տրված» սեփական նենգ կեղծիքը։

Հայաստանում ստեղծել տնտեսապես ու հատկապես հոգեբանորեն ծանր, անկարգ, խառնափնոր մի իրավիճակ։ Հանրության ամբողջ ուշադրությունը շեղել առօրյա կենցաղային հոգսերի, ինչպես նաև ազգային-պետական արմատական արժեքների դեմ խունտայի ամենօրյա հարձակումների և դրանց շուրջն անընդհատ ընթացող անպտուղ, թատերականացված բանավեճերի և աղմկահարույց ելույթների վրա։ Մահու չափ հոգնեցնել ու հյուծել հայ մարդկանց, բթացնել նրանց զգոնությունը։

Կարդում եմ որոշ քաղաքագետ-տնտեսագետ-փորձագետների կոչերն ու խորհուրդները՝ համախմբվելու, միավորվելու տարատեսակ գործիքակազմեր առաջարկելու շուրջ և հիշում եմ ինձ 4-5 տարի առաջ՝ ինչպես էի նույն ոգևորությամբ ջանում ստանալ այն կորիզը, որը կվերաճի առողջ և ամուր ծառի և կուժեղացնի մեզ իր պտուղներով, հանրությանը կոգեպնդի, կկոնսոլիդացնի, հզոր ՄԵՆՔ կդարձնի այս չարիքի դեմ, ու մենք կկարողանանք ազատագրել մեր երկրի իշխանությունը: Իմ բոլոր ջանքերը իզուր էին, եղավ հակառակը, քանի որ սխալվել էի իմ հաշվարկներում. անհամախմբելին չի համախմբվում, տարբեր նպատակներ հետապնդող մարդիկ չեն միաբանվում մեկ գաղափարի շուրջ:

Եվրոպան հիմա ապրում է այն զգացումները, որոնք տիրում էին Հայաստանում 2020-ի պատերազմից հետո։